Ciekawostki

„Marzec”

Marzec ma ogromny garniec – mieszka w nim przez całe noce.

Wieje w garncu nieustannie, syczy coś i bulgoce.

– Powiedz, Marcu, co masz w garncu?

– Mam składniki różnorodne:

wiatry ciepłe, wiatry chłodne, chmury, słońce, śnieg i wodę…

Z nich przyrządzam wam pogodę.

„Już Wielkanoc”

Święta, Święta Wielkanocne – jak wesoło, jak radośnie.

Już słoneczko mocno grzeje, miły wiatr wokoło wieje.

Rośnie trawa na trawniku, żółty żonkil w wazoniku.

Na podwórku słychać dzieci – ach, jak dobrze, że już wiosna!

A w koszyczku, na święcone jajka równo ułożone.

Śliczne, pięknie malowane, różne wzory wymyślone.

Jest baranek z chorągiewką, żółty kurczaczek ze wstążeczką.

I barwinek jest zielony, w świeże kwiatki ustrojony.

„Śmigus – dyngus”

Wie o tym i Tomek i Ewa, że w śmigus się wszystkich oblewa.

Ale czy trzeba Pawełka oblewać z pełnego kubełka?

Wystarczy małym kubeczkiem dla żartu, dla śmiechu, troszeczkę.

Bo gdy wiatr chmurkę przywieje i wszystkich was deszczem poleje?

M. Terlikowska

„Wiosna”

Rankiem zbudził mnie skowronek: – Wstawaj szybko, czasu szkoda!

Chodźmy z Wiosną grać w zielone, wkoło budzi się przyroda.

Więc pobiegłem za skowronkiem na bosaka i w piżamie

przez pachnącą trawą łąkę Pani Wiośnie na spotkanie.

Wszystkie ptaki i zwierzęta już witały ją z uciechą:

– Wiosna! Wiosna! Jaka piękna!…- wtórowało leśne echo.

A ja Wiośnie powiedziałam na dzień dobry coś w sekrecie:

– Dziś w skowronkach jestem cała!

Co to znaczy…? Pewnie wiecie.

Wielkanoc: zwyczaje i obrzędy, które powinny znać dzieci

Wielkanoc obfituje w zwyczaje i obrzędy, które powinno znać każde dziecko, wychowywane w tradycji polskiej. Niestety, dla większości dzieci Wielkanoc jest mniej atrakcyjna niż Boże Narodzenie. Aby to zmienić, pokażmy dziecku piękno świąt wielkanocnych: przybliżmy mu świąteczne zwyczaje, a będzie z radością w nich uczestniczyło.

Wielkanocne obrzędy i zwyczaje związane są mocno z wiosną – wszak o tej porze roku obchodzimy święta Zmartwychwstania Pańskiego. Przygotowaniom do świąt wielkanocnych towarzyszy zawsze radość z powodu budzenia się natury do życia oraz powrotu słońca.

Sianie rzeżuchy, sadzenie żonkili w doniczkach i wprowadzanie wiosennych akcentów do wystroju mieszkania sprawiają, że czujemy powiew zdrowej świeżości i energii. Zapoznajmy dziecko ze zwyczajami i obrzędami wielkanocnymi, takimi, jak przygotowywanie święconki, robienie palm czy zabawy w lany poniedziałek.

Przygotowania do Wielkanocy

Skoro wiosna, to i wiosenne porządki. Kiedyś, u dawnych Słowian, wraz z nadejściem mocniejszych promieni słońca i budzeniem się przyrody do życia, ludzie wyganiali ze swych domów brud, choroby i… grzechy. To było takie dosłowne i metaforyczne oczyszczenie przed nowymi narodzinami natury.

Ważnym elementem przygotowania do świąt jest robienie pisanek. To ulubiona przez dzieci czynność. Możemy zaproponować mu różne metody dekorowania jajek lub wydmuszek: pisanki można malować farbami, flamastrami, można farbować je w łupinach cebuli, buraku, oklejać włóczką lub zdobić naklejkami. Możemy zachęć też dziecko do opracowania własnej techniki robienia pisanek.

Święconka w Wielką Sobotę

W Wielką Sobotę tradycyjnie święcimy pokarm na świąteczny stół. Do wiosennie przystrojonego (np. listkami bukszpanu czy stokrotkami) koszyczka z darami pakujemy kiełbasę (symbolizuje dostatek), chrzan (w tradycji chrześcijańskiej symbolizuje pokonanie goryczy męki Chrystusa), sól (zapewnia trwałość i chroni życie), chleb (symbolizujący Chrystusa – chleb życia), wodę (obmywa nas z grzechów), wielkanocnego baranka (symbol Baranka Bożego, czyli Jezusa) i dużo jajek (symbolizują nowe życie, ale i dostatek, szczęście oraz zdrowie).

Rezurekcja i wielkanocne świąteczne śniadanie

Zanim jednak zasiądziemy do stołu, wiele rodzin wita Wielką Niedzielę w kościele na tzw. rezurekcji. Ta odprawiana wczesnym rankiem msza św. kiedyś była wpisana w obrzęd wyganiania wiedźm z wsi – gdy kapłan śpiewał „Alleluja”, z kościoła uciekały czarownice w obawie, że stracą swoją moc władania czarami.

Wielkanocne śniadanie to prawdziwa uczta. Zaczyna się od dzielenia jajkami. Na świątecznym stole obowiązkowo żurek z jajkiem, białą kiełbasą i zabielony śmietaną oraz obficie przyprawiony chrzanem. W niektórych domach jest barszcz biały z jajkiem albo zupa chrzanowa z jajkiem i boczkiem.

Poza tym Polacy jedzą domowe potrawy mięsne i samodzielnie przygotowane wędliny w towarzystwie jajek faszerowanych lub w majonezie oraz sałatki jarzynowej z majonezem. Na deser serwowany jest pięknie zdobiony mazurek, tradycyjna babka wielkanocna lub sernik – czyli ciasta, którym żadne dziecko się nie oprze.

Jajka jako symbol nowego życia i zmartwychwstania pełnią ważną rolę w zwyczajach wielkanocnych. Gdy rozkruszymy je w kątach domu (zwyczaj jeszcze podtrzymywany w wiejskich domostwach), odstraszymy tak myszy; jeśli rozrzucimy skorupki w ogrodzie, zapewnimy urodzaj, a darując pisankę komuś bliskiemu zdradzamy się ze swoimi gorącymi uczuciami.

Lany poniedziałek: na to czekają dzieci

Po dniu biesiadowania, przychodzi dzień wzajemnego odwiedzania się. Wielki Poniedziałek upływa pod znakiem goszczenia u bliskich oraz przyjmowanie gości w swoim domu. Na wsiach gospodarze objeżdżają pola końmi, by zapewnić urodzaj.

Ale Wielki Poniedziałek dla dzieci to przede wszystkim śmigus-dyngus, który również wpisuje się w zwyczaj wzajemnych wizyt u rodziny i znajomych. Wielu przedszkolaków przez wiele dni szykuje na ten dzień „broń” – plastikowe pistolety różnego kalibru.

Nie zdziwmy się więc, gdy o świcie w Wielki Poniedziałek obudzi nas zimy strumień wody. Przecież śmigus – dyngus to zabawa o charakterze ludycznym, czyli dającym radość.

Przyjęło się myśleć, że oblewania wodą zapobiega chorobom i sprzyja płodności w najbliższym roku. A jeśli nie chcemy być totalnie mokrzy, wykupmy się u dziecka najpiękniejszymi pisankami. Na to pozwala wielkanocny zwyczaj i z tym wiąże się nazwa „dyngus” – od niemieckiego słowa „dingen”, czyli „wykupywanie się”.

27 dzień marca

Międzynarodowy Dzień Teatru

Święto uchwalone w czerwcu 1961 roku, na pamiątkę otwarcia Teatru Narodów w Paryżu, które miało miejsce 27 marca 1957 roku. Od tego czasu Dzień Teatru jest obchodzony corocznie przez ponad sto narodowych ośrodków ITI na całym świecie.

Obchody mają na celu uświadomienie opinii publicznej wagi sztuki i artystycznej kreacji w życiu codziennym, wzmocnienie przyjaźni i więzi międzyludzkich oraz zwiększenie wiedzy o teatrze.

Kto stworzył teatr?

Teatru nikt nie wynalazł – teatr „powstał” jako naturalny element ludzkiej kultury. Człowiek jako gatunek od początku swego istnienia tworzył kulturę.  

Z czego narodził się teatr?

Sztuka ta ma swoje źródła w starożytnych formach kultu religijnego.

Pochodzi od dionizji – świąt w starożytnej Grecji organizowanych na cześć Dionizosa – boga wina, urodzajów, a także narodzin i  śmierci.

Kiedy i gdzie powstał pierwszy teatr?

Te dwa podlegające przemianie zjawiska spotkały się w 534 r. p.n.e. w Atenach. Wtedy to poeta attycki Tespis wystawił po raz pierwszy swój pradramat na inauguracji nowego święta państwowego – Wielkich Dionizji, co zapoczątkowało istnienie teatru instytucjonalnego.

Gdzie narodził się teatr?

Teatr został wymyślony wiele lat temu – w staożytnej Grecji – kolebce sztuki teatralnej. Pierwsze spektakle – bo tak nazywają się teatralne przedstawienia – odbywały się na wolnym powietrzu, w półkolistych amfiteatrach, np. na zboczach wzgórz, żeby każdy mógł dobrze widzieć stojących na dole aktorów. Aktorzy występowali na niewielkich podwyższeniach zwanych proseknionami.

Jakie były początki teatru?

Początek teatru w Europie związany jest ze starożytną Grecją oraz jej religijnymi obrzędami   ku czci Dionizosa, boga winnej latorośli. Na jego cześć dwa razy do roku obchodzono święta nazywane Dionizjami: Wielkimi (w miastach)  oraz Małymi (na wsiach). Odprawiane w ich trakcie modły miały charakter pieśni. Dionizos, jako symbol urodzaju oraz winnej latorośli w końcu stał się patronem poezji i teatru.

Z jakich elementów składa się starożytny teatr?

II w. p.n.e. po podboju przez Rzymian poddano odpowiedniej przeróbce. Teatr tradycyjnie składał się z kolistej przestrzeni dla chóru (orchestra), dookolnej widowni oraz budynku scenicznego zwanego skene, stanowiącego kulisy, a poprzedzonego (proskenion) – miejscem występu aktorów nad orchestrą.

Jak wyglądał  teatr starożytny?

Teatry były budowane z kamienia. Widownie dzielono na sektory, co ułatwiało przemieszczanie się publiczności. Miejsce dla widowni nosiło nazwę theatronu. Poniżej, jak już wcześniej było wspomniane, znajdowała się orchestra, na której przebywał chór.

Jakie są rodzaje teatru?

Repertuarowy, impresyjny, bulwarowy, ogródkowy, radiowy i telewizyjny, uliczny, objazdowy, szkolny, lalkowy, muzyczny, drama, bibliodrama.

Jak opisać teatr?

Teatr, to rodzaj sztuki widowiskowej, w której aktor lub grupa aktorów na żywo przedstawia sztukę dla zgromadzonej publiczności. Terminem teatr określa się też sam spektakl teatralny lub budynek, w którym odgrywane jest przedstawienie.

Skąd wzięła się nazwa teatr?

Oczywiście od najważniejszego uczestnika przedstawienia, czyli widza. Publiczność w antycznym teatrze nosiła właśnie nazwę thetron.

Kto założył pierwszy teatr w Polsce?

W 1765 roku w Warszawie otwarto Teatr Narodowy. Powstał on z inicjatywy króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, który zdawał sobie sprawę, że państwo wymaga reform nie tylko politycznych, ale i społecznych. To najstarszy istniejący do dziś teatr w Polsce.

Jaką rolę odgrywa teatr?

Teatr odgrywa odgrywa ogromną rolę w życiu człowieka – kształtuje jego osobowość, rozwija umiejętności twórczej ekspresji, wpływa na kształtowanie intelektu. Edukacja teatralna stała się jedną z najważniejszych form pracy z dziećmi.

Czego uczy nas teatr?

Uczy skupienia, koncentracji, rozwija swoją wrażliwość i poczucie estetyczne, rozwija się społecznie dzięki wspólnocie doświadczenia i współuczestnictwa. Teatr dla dzieci to jednak nade wszystko zabawa i rozrywka na poziomie oraz aktywne uczestnictwo w spotkaniach.

Przygotowała mgr Katarzyna Leszczyńska – Adamczyk

Ten serwis wykorzystuje pliki cookies. Wszystkie zasady ich używania wraz z informacjami o sposobie wyrażania i cofania zgody na używanie cookies, opisaliśmy w Polityce Prywatności.Korzystając z serwisu akceptujesz jej postanowienia. Więcej

The cookie settings on this website are set to "allow cookies" to give you the best browsing experience possible. If you continue to use this website without changing your cookie settings or you click "Accept" below then you are consenting to this.

Close