Kwiecień
Kwiecień stary pleciuga same bajdy plecie:
że kotki za płotem, a to bazie przecież.
Opowiada, że zima ukryła się w sadzie
i na młode drzewka czapy śnieżne kładzie.
A toż śliwy i jabłonie obsypane kwieciem!
A kwiecień bajducha – swoje plotki plecie…
Teresa Latuszkowa- Chwastek
♥
„Wielkanocny stół” – wiersz
Nadeszła Wielkanoc – czas wielkiej radości!
Już stół wielkanocny czeka na swych gości.
Pełno na nim potraw: kiełbasa i żurek,
baba lukrowana tuż obok mazurek…
Dom pachnie czystością, porządki skończone.
Czas na odpoczynek – wszystko już zrobione.
Święconka na stole, a spośród pisanek,
jak każe tradycja – wystaje baranek.
To czas na życzenia, na chwile radości
i niech w naszych sercach miłość ciągle gości.
Beata Szelągowska
♥
Edukacja ekologiczna w przedszkolu
„Nie wystarczy wiedzieć, trzeba to stosować.
Nie wystarczy działać, trzeba jeszcze chcieć”- Goethe
Dzień Ziemi – 22 kwietnia
22 kwietnia 1970 roku odbył się pierwszy w historii Dzień Ziemi. Natomiast kilka miesięcy później powołano do życia Amerykańską Agencję Ochrony Środowiska. W skutek tego, podpisano wiele aktów prawnych, które miały na celu ochronę zagrożonych gatunków, a także walkę o zrównoważone środowisko.
W Polsce wydarzenie to znane jest również pod nazwą Światowy Dzień Ziemi. Data ma przypominać wszystkim, jak ważne jest promowanie postaw proekologicznych i ochrona środowiska.
We współczesnych czasach coraz więcej mówi się o skażonym środowisku przyrodniczym, które już osiągnęło stopień zanieczyszczenia niebezpieczny dla życia. Istotnym elementem powinna stać się edukacja ekologiczna na wszystkich poziomach kształcenia. Sprostanie jednak tym wyzwaniom wymaga między innymi odpowiedzialnego wychowania społeczeństwa, które powinno dążyć do osiągnięcia zamierzonych zmian w osobowości człowieka, jak i jego postępowania. Można już zauważyć, że coraz więcej uwagi ludzie poświęcają problemowi ochrony środowiska. Naszym moralnym obowiązkiem jest pozostawienia następnym pokoleniom Ziemi nadającej się do życia. Mamy też obowiązek nauczyć dzieci i młodzież „ życia w zgodzie z przyrodą”. Dorosłym trudno jest zmieniać poglądy, styl życia czy sposób postępowania w stosunku do natury. Dlatego wszelkie nadzieje należy pokładać w młodym pokoleniu, a szczególnie w dzieciach, które posiadają intuicyjne wyczucie funkcjonowania w zgodzie ze światem przyrody.
Ekologia to dziedzina biologii zajmująca się badaniem wzajemnych relacji między organizmami oraz między organizmami a środowiskiem, w którym żyją. Takie holistyczne rozpatrywanie zagadnień pozwala na obiektywną ocenę i diagnozę zjawisk zachodzących w przyrodzie. W taki sam sposób powinny być formułowane cele wychowawczo – dydaktyczne edukacji ekologicznej dla nauczycieli i rodziców. Obowiązkiem dorosłych, a szczególnie nauczycieli i rodziców jest więc taka edukacja ekologiczna dzieci, by ich intuicyjne i pozytywne nastawienie do przyrody stawało się zachowaniem celowym, by ukształtował się w nich inny styl życia, nowy sposób współdziałania – w harmonii ze środowiskiem przyrodniczym, społecznym i kulturowym.
W wychowaniu ekologicznym nie wolno pominąć walorów estetycznych, etycznych i emocjonalnych. Jeśli to wszystko będzie brane pod uwagę, to dzieci będą czuły się i będą wiedziały, że są częścią świata przyrody. Zrozumieją także, że muszą tak postępować, by nie zakłócić równowagi funkcjonowania bogatego świata organizmów, gdyż każdy z nich jest bezwzględnie potrzebny. Cele poznawcze powinny więc obejmować wiedzę o środowisku, jego ochronie i zagrożeniu. Cele te powinno łączyć się z odpowiednim kształtowaniem postaw nacechowanych wrażliwością i szacunkiem dla środowiska, całej ożywionej przyrody
oraz racjonalnego i przemyślanego wykorzystania jej bogactw.
Ważną rolę w tym procesie odgrywają zapoczątkowana już w przedszkolu edukacja, która polega na kształtowaniu u dzieci przedszkolnych odpowiedzialności za stan przyrody poprzez budzenie świadomości ekologicznej. Wiedzę przyrodniczą kształtujemy przez całe życie, a edukacja przyrodnicza w przedszkolu, to jeden z bardzo ważnych etapów tego procesu. Jakość i zakres doświadczeń przyrodniczych dzieci zależy w dużej mierze od wpływu środowiska, w którym żyją.
Dziecko to istota, która wchodzi intensywnie w relacje z bliższym i dalszym otaczającym je światem, jest więc elementem systemu ekologicznego. W przedszkolu jest wiele okazji do rozbudzania wrażliwości ekologicznej, ponieważ nie ma tam granic między przedmiotami. Szansą spełnienia przewidywanych oczekiwań jest zamierzona, dobrze przemyślana i zorganizowana praca wychowawczo – dydaktyczna nauczyciela, w której wykorzystuje on całe bogactwo środków, metod i form. Dzieci mogą zaznajomić się ze światem roślin, zwierząt, z przyrodą nieożywioną, a także nauczyć się dostrzegać i przeżywać jej piękno. Obcowanie z przyrodą pozwala także na zdobycie wielu umiejętności i doświadczeń, co na pewno zaprocentuje w przyszłości.
Edukacja ekologiczna jest także nierozłącznie związana z działalnością promującą zdrowy styl życia. W ramach podstawy programowej w obszarze edukacyjnym: „Poznawanie i rozumienie siebie i świata”- można także popularyzować i rozwijać działalność ekologiczną wśród najmłodszych. Normalnie rozwijające się dziecko charakteryzuje głód wiedzy, co objawia się serią niekończących się pytań. Należy więc rozbudzać i zaspakajać ciekawość dzieci, a zarazem kształtować poczucie odpowiedzialności za stan przyrody. Dzieci już od najmłodszych lat muszą być świadome, że niszcząc kartki – zubożają lasy, że śmieci należy segregować, że myjąc zęby należy zakręcać kran oszczędzając w ten sposób wodę itd.
Edukacja ekologiczna dziecka polega na łączeniu ze sobą szeregu elementów związanych z codziennym życiem. Rozwój aktywności dziecka przedszkolnego uwarunkowany jest przede
wszystkim możliwością zaspokajania jego potrzeb i zainteresowań. Treści przyrodniczo – ekologiczne w sposób szczególny tę aktywność wyzwalają pobudzając dziecko do działania, rozwijają jego osobowość. Aby więc osiągnąć pozytywne rezultaty w działalności ekologicznej należy dzieciom stwarzać okazje do: obserwowania i oglądania, poznawania i przeżywania, doświadczania i badania, wypowiadania się oraz działania i tworzenia.
Wiedza z zakresu ekologii to przede wszystkim problemy i odpowiedzi na pytania; Dlaczego? Co by się stało gdyby? Jak to się stało? Co było przyczyną?
W edukacji ekologicznej dzieci dużą rolę odgrywa odkrywanie, poszukiwanie, przeżywanie, działanie – to wszystko poprzez wycieczki i spacery do różnych ekosystemów, instytucji, zakładów pracy, udział w różnych akcjach związanych z ochroną środowiska naturalnego człowieka, udział w konkursach i uroczystościach o tej tematyce.
Zagadnienia z edukacji ekologicznej rodzic i nauczyciel może realizować w każdej nadarzającej się sytuacji wykorzystując umiejętnie chłonność umysłu dziecka.
Sebastian Stec powiedział: „ Dzieci są kwiatami, które oświecamy, ale to one same rozkwitają pełnią swojej wolności i piękna”. I to jest prawda, ponieważ dzieci stać na więcej niż dorosłych – są bardziej naturalne, rzetelne, wytrwałe i opiekuńcze. Edukacja ekologiczna prowadzona systematycznie i kompleksowo, powinna w przyszłości zaprocentować i przynieść efekty. Zdobyta wiedza pozwoli zachować piękno i równowagę w tym fascynującym, tajemniczym świecie – „naszym wspólnym domu”.
Międzynarodowy Dzień Tańca –
święto tancerzy i miłośników sztuki tańca
Międzynarodowy Dzień Tańca, obchodzony na świecie 29 kwietnia, został ustanowiony w 1982 r. przez Komitet Tańca Międzynarodowego Instytutu Teatralnego. Datę święta wybrano na pamiątkę chrztu wybitnego reformatora sztuki tańca, twórcy europejskiego teatru baletowego, francuskiego tancerza i choreografa Jeana-Georges’a Noverre’a (1727-1810). Przesłaniem tego święta jest celebrowanie tańca, czerpanie radości z uniwersalnego charakteru tej formy sztuki, przekraczanie granic politycznych, kulturowych i etnicznych oraz łączenie ludzi przy pomocy uniwersalnego języka tańca.
“Na początku był ruch… Od zarania dziejów taniec był silnym środkiem wyrazu i sposobem celebracji. Odnaleziony już na malowidłach egipskich faraonów, inspiruje twórców tańca do dnia dzisiejszego. Tańcząc, ludzie przywoływali boginie i bogów tańca wraz ze wszystkimi ich przymiotami, takimi jak równowaga, z której wywodzi się sprawiedliwość, a także muzykalność, ton, indywidualna i kosmiczna świadomość oraz wiele więcej.
„W czasach faraonów uważano, że taniec uwzniośla ducha tancerza, widzów oraz wszystkich uczestników wydarzenia. Muzyka i taniec pobudzały w najwyższym stopniu ludzką wrażliwość, przynosząc jednocześnie pocieszenie po rozczarowaniach i niepowodzeniach”.
Ruch jest językiem, którym mówimy wszyscy. Ruch jest językiem uniwersalnym, językiem każdego człowieka, jeśli tylko otworzymy nasze zmysły. Musimy tylko słuchać i pozwolić, by ruch opanował nasze ciało, ponieważ wszystko w nas i dookoła nas jest w nieustannym ruchu. W tańcu ciało nie kłamie, ponieważ wsłuchuje się w swoją prawdę i ukazuje panujące w nim emocje.
Taniec jest formą uniwersalną. Ciało jest narzędziem ekspresji, naczyniem dla naszego głosu, naszymi myślami, uczuciami, naszą historią, bytem i egzystencją, naszą tęsknotą za wyrażaniem siebie i łączeniem, co manifestuje się poprzez ruch. Taniec jest przestrzenią.
Ruch i taniec jest tam, gdzie chaos daje się (lub nie) kreować i układać na nowo. Jest tam, gdzie możemy tworzyć, raz po raz, naszą własną rzeczywistość oraz ulotne chwile. Chwile, które mogą dotykać i pozostać w naszych wspomnieniach, inspirować, zmieniać nas i innych na całe życie. To jest moc prawdziwej ekspresji, moc tańca. Taniec to uzdrowiciel.
„Taniec to możliwość przekraczania granic, poza kryzys tożsamości, poza nacjonalizm i poza wszelkie ramy. To uwolnienie się od ograniczeń i odnalezienia w tym uniwersalnym języku ruchu i pędu” – Karima Mansour.
Historia zamknięta w tańcu
Historia Polski jest długa i zawiła, a towarzyszyły jej zarówno lata świetności jak również czas zaborów. Bez względu na okres, spuścizną historyczną stała się kulturą narodową, ściśle zintegrowaną z tożsamością Polaków. Jednym z jej elementów mających ogromne znaczenie są polskie tańce narodowe, które przez wszystkie te lata były kultywowane i przekazywane z pokolenia na pokolenie.
Tańce polskie były również ściśle związane z określonym środowiskiem, w którym spełniały istotne funkcje. Duży wpływ na ich formę taneczną i muzyczną miało środowisko szlacheckie, mieszczańskie czy magnackie, a później również scena polska. W XIX wieku, stanowiły żywy symbol państwa, którego nie było na mapie. Kluczowym momentem była epoka romantyzmu, która charakteryzowała się większym zainteresowaniem folklorem, a także silnym kultywowaniem tradycji narodowych, do których bezapelacyjnie zalicza się tańce. Pojęcie “polskie tańce narodowe” zostało wprowadzone do języka w 1828 roku przez Kazimierza Brodzińskiego, który jako pierwszy użył tego określenia w rozprawie “O tańcach polskich”.
Polonez to jeden z najpopularniejszych, a zarazem najstarszych tańców narodowych, którego korzeni należy doszukiwać się już we wczesnych czasach starosłowiańskich. Pierwszymi tancerzami poloneza była ludność zamieszkująca tereny wiejskie, gdzie był tańczony podczas obrzędów weselnych. Podstawowym ruchem jest chód, składający się z trzech spokojnych kroków, przy których pierwszy z nich akcentuje się delikatnym “dygnięciem”. Powaga i dostojność Poloneza wyniosła go z wiejskich wesel, przez podwórza szlacheckie aż na królewskie dwory, dzięki czemu zdobył sławę również poza granicami kraju.
Mazur wywodzi się z rodziny trójwymiarowych tańców ludowych. Był tańczony przez ludność zamieszkującą tereny wiejskie, zwłaszcza w Polsce centralnej, zachodniej i północnej. Choć o początkach Mazura mówi się w kontekście wsi, najbardziej wiąże się go ze środowiskiem szlacheckim i miejskim, gdzie chętnie tańczono go podczas balów, uroczystości czy jako formę zabawy. Z czasem wprowadzone do Mazura figury zaczęły coraz bardziej odzwierciedlać charakter i sposób szlacheckiego życia. Być może dlatego określa się go jako najbardziej reprezentacyjny taniec polskiej szlachty.
Wśród najpopularniejszych polskich tańców narodowych nie może zabraknąć Kujawiaka, uznawanego za kolejny taniec trójwymiarowy. Wywodzi się z terenów Kujaw, gdzie zwłaszcza w okolicach Włocławka nazywany jest “tańcem okrągłym”. Przyjmuje się, że początkowo Kujawiak był dodatkiem do ludowej przyśpiewki tańczonym w parach w formie chodu do przodu oraz obrotów dookoła izby. Podobnie jak w przypadku poprzednich tańców, również Kujawiak narodził się pod strzechami wiejskich domów, skąd powędrował na dwory szlacheckie, do rezydencji magnackich i domów mieszczańskich. Obecnie uznaje się go za taniec spokojny i elegancki, pozbawiony pierwotnych przyśpiewek oraz niektórych ruchów.
Oberek do dzisiaj zachował liczne elementy tańca ludowego. Przez lata był charakterystyczną formą zabaw w środowisku wiejskim. Za miejsce jego powstania uznaje się Mazowsze, choć wiele osób poddaje te korzenie w wątpliwość, zwłaszcza że ślady Oberka pojawiają się również na Kujawach, w regionie opoczyńskim, na ziemi łęczyckiej i lubelskiej, na Rzeszowszczyźnie, Warmii i Mazurach, a także w Wielkopolsce. Być może właśnie tak szerokie zakorzenienie Oberka sprawia, że jest on uznawany za syntezę różnych regionalnych odmian. Muzyka jest żywa, skoczna i pełna życia. Podstawą ruchu w tańcu stanowi wirowy obrót. Również dzisiaj ten taniec narodowy niesie za sobą wesoły temperament obertasa, a także dużą dynamikę i zadzierżystość.
Krakowiak, jak wskazuje nazwa, to taniec, który wywodzi się z regionu krakowskiego. Jest szybki, tańczony w takcie 2/4, uzupełniony charakterystycznymi rytmami synkopowymi. Podobnie jak inne polskie tańce narodowe, również Krakowiak początkowo tańczony był pod strzechami chłopskich domów, by następnie opuścić ich progi i zagościć w szlacheckich dworach. Krakowiak pojawił się tej formie w XVIII wieku kiedy to był uznawany za dwuwymiarowy taniec krakowski. Z czasem przeniknął również do muzyki symfonicznej i scenicznej. Wciąż towarzyszą mu piękne i barwne stroje krakowskie, a rozpoczyna go przyśpiewka, co nadaje mu klasyczną formę tańca ludowego. W dawnych czasach Krakowiak, podobnie jak Polonez, miał charakter tańca uroczystego. Tańczyła go nie tylko ludność ziemi krakowskiej, ale cała szlachta polska. Krakowiak charakteryzuje się wesołą, żywą i skoczną melodią.
przygotowała mgr Katarzyna Leszczyńska- Adamczyk